Przypadek Pekosińskiego

^reżyseria Grzegorz Królikiewicz
^scenariusz (wg noweli reportażowej Romualda Karasia "Nazywam się Pekosiński") Grzegorz Królikiewicz
^zdjęcia Ryszard Lenczewski
^muzyka Antonio Vivaldi

^wykonawcy Bronisław Pekosiński, Maria Klejdysz, Anna Seniuk, Franciszek Trzeciak, Bronisław Pawlik, Krzysztof Chamiec, Anna Milewska

^nagrody (wybór) 01Nagroda Specjalna na MFF w Karlowych Warach, 1994
Wielka Nagroda Festiwalu – Złote Lwy Gdańskie (wraz z filmem "Kolejność uczuć") – na XVIII FPFF w Gdyni, 1993

MONOLOG Z FILMU

Sędzia: Słuchaj, musisz mieć nazwisko. Dlatego nazwiemy cię Pekosiński. To nazwisko zwróci na ciebie uwagę, może dzięki niemu znajdziesz rodziców, a przynajmniej matkę. W twoim interesie leży, aby ojciec nazywał się Pekosiński, a matka też Pekosińska.
A czy ty wiesz, dlaczego nazwaliśmy cię Pekosiński? Bo skoro Pekos się tobą opiekuje – a to jest skrót Polskiego Komitetu Opieki Społecznej – to od Pekos, nadaliśmy ci nazwisko: Pekosiński.

TADEUSZ SOBOLEWSKI, PRZYPADEK KRÓLIKIEWICZA, "GAZETA WYBORCZA", 1993, NR 274

Pekosiński jest żywą metaforą. Jego status społeczny jest paradoksalny. Odgrywa podwójną rolę: sam "podnoszony", zarazem podnosi i na swój sposób zbawia otaczającą go rzeczywistość. Królikiewiczowi obce jest spojrzenie moralisty. Jego bohater, mały człowieczek idący krokiem Chaplina, ma na ekranie dość siły wyrazu, by absurd niepotrzebnego życia przemienić w sens, a cierpieniu nadać wartość. (…) To więcej niż film, to wyczyn. Emanuje z niego energia, która nie pójdzie na marne.